Onze burgemeester op vrijwilligerstour door de gemeente Voorst

Van de dingen die voorbij gaan

Mien Harmelink (89), wonend in Twello, is geboren op Bussloo. Vandaag mag ik, Paula Jorritsma-Verkade, haar mee op pad nemen vanuit mijn rol als vrijwilliger bij Mens en Welzijn Voorst. Haar geboortehuis was een later verdwenen boerderij, naast wat nu restaurant Hofstede De Middelburg is. De boerderij mag dan zijn afgebroken bij de aanleg van de A1, de herinneringen eraan zijn nog springlevend.

Mevrouw Harmelink was een fervent chauffeuse tot ze vorig jaar haar auto weg moest doen. Haar wereld werd kleiner en ze vroeg Mens en Welzijn Voorst om met haar mee te denken. Al snel is ze gematcht met een maatje, wat haar weken kleur geeft! Toch bleef er een wens; ze wilde heel graag nog een keer een autoritje maken. Dit paste goed bij mijn aanbod om als vrijwilliger met mensen op tour te gaan! Als we op een donderdagmiddag samen in de auto gaan toeren, gaat de rit naar Bussloo. We rijden tot bijna aan het water bij het terras van Hofstede De Middelburg. Mevrouw Harmelink speurt het terrein af op zoek naar de eikenbomen die vroeger de toegang markeerden tot De Middelburg. ‘Ik kwam er graag en veel. Spelen met mijn buurmeisje.’
Even denkt ze dat ook de bomen het loodje hebben gelegd, maar die blijken er nog in volle glorie te staan. In vroeger tijden behoorden boerderijen in de omgeving bij landgoed Bussloo, zoals de Middelborgh uit de 14e eeuw.

Vrijheid
Anno nu woont mevrouw Harmelink aan de Hamerslag in Twello. In een fijn appartement. Eerst samen met haar echtgenoot. ‘Hij wilde me goed verzorgd achterlaten’, vertelt ze. Dat is zeker gelukt. Aan de wand hangen de foto’s van kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. En mooie borduurwerkjes van de dochter. De laatste jaren werd het lopen moeilijk voor mevrouw Harmelink en bood autorijden de kans om er zelfstandig op uit te trekken. ‘Ik had al jong mijn rijbewijs, zo’n beetje als enige vrouw in de omgeving’, vertelt ze met gepaste trots. Samen met haar man had ze jarenlang een onderneming op De Worp waar ze fietsen en later ook scooters verkochten. Ze draaide haar hand er niet voor om en stapte in een grote bestelbus om fietsen en scooters te bezorgen. Het autorijden betekende vrijheid voor haar. Een jaar geleden vonden de kinderen het niet meer verantwoord dat ze zelf nog reed. ‘Met pijn in mijn hart heb ik de auto aan de kant gedaan. Het is beter zo, de kinderen hebben gelijk.’ Dankzij bemiddeling van Mens en Welzijn heeft ze nu andere invulling.

Liefde
Nog even terug naar het autoritje. Op weg naar Bussloo rijden we door Posterenk langs het geboortehuis van de echtgenote van mevrouw Harmelink: ‘Hij was negen jaar ouder en kwam geregeld bij ons over de vloer op de boerderij. Hij was een vakman, een rietdekker’. Ze werden verliefd, maar Mientjes ouders vonden het maar niks, een man die zoveel ouder was. Mientje kan zich er nog druk om maken. ‘Ze hadden het beste met me voor, maar het was niet gemakkelijk’, vertelt ze. Uiteindelijk komt het tot een trouwerij, waarbij ze haar eigen prachtige jurk maakte.
Als we van Posterenk naar De Middelburg rijden, komen we langs het Hof van Bussloo. ‘Daar werd vroeger de melk gekarnt, voor de boeren in de omgeving’, weet mevrouw Harmelink. Ze moet wel even twee keer kijken, want het Hof van Bussloo zag er vroeger natuurlijk anders uit dan nu.

Bussloo
Opgroeien in de jaren dertig van de vorige eeuw, betekende lopen naar school. Een mooie wandeling vanaf het geboortehuis via het ‘schuine pad’ naar de katholieke school in Bussloo. En vervolgens door de Bussloselaan. Ook met de auto is het een prachtig tochtje. De school is er nog altijd, net als de kerk, waarin het huwelijk van mevrouw en meneer Harmelink werd voltrokken.
De familie van Wijnbergen is voor Bussloo van grote betekenis geweest. Zo liet baron Joannes Wilhelmus baron van Wijnbergen in 1818 op zijn grondgebied de rooms-katholieke kerk met een Byzantijns interieur en gewijd aan Sint Martinus bouwen. Een zogenaamd waterstaatskerkje, gebouwd op voorschrift van het ministerie van Waterstaat. In 1835 kreeg de kerk een eigen begraafplaats en een paar jaar later werd een pastorie gebouwd.

Voor Mien Harmelink was de tour een reis terug in de tijd van haar kindertijd en jonge jaren. We staan stil voor de school en op het plein bij de kerk en begraafplaats. Een plek waar familieleden van mevrouw Harmelink hun laatste rustplaats hebben gevonden. Niet de tijd gaat voorbij, wij mensen gaan voorbij. Heel bijzonder om een stukje van de levensloop van mevrouw Harmelink zo te mogen meebeleven. Dank u wel daarvoor!

Paula Jorritsma-Verkade
Redactieteam Vrijwilligerscentrale Voorst
September 2023