“Eenzaamheid is niet zomaar op te lossen als in: ‘Mijn stofzuiger is kapot.”

Eenzaamheid kent vele gezichten en heel vaak is het ook niet zichtbaar. Waarom dit zo is blijkt uit het volgende persoonlijke verhaal van een inwoner…

Ik kom uit een hechte familie. Op zondag kwam iedereen bij oma op de koffie, ooms, tantes, neven en nichten, meerdere generaties bij elkaar. Als kind heb ik met mijn zus en kinderen uit de buurt gespeeld. Op de basisschool heb ik altijd beste vriendinnen gehad. In de puberteit was er een vast clubje vrienden, wij gingen samen stappen. In die jaren speelde ik ook bij een groot orkest, samen muziek maken vond ik heel leuk. Op school veranderden de vriendschappen toen wel eens, dan ging je liever met die om en dan weer met een ander groepje. Dat was soms wel zoeken maar over het algemeen heb ik het fijn gehad.  

Ik ben voor de liefde verhuisd naar Nederland.  Privé vond ik het zwaar omdat ik wel naar allerlei clubjes en sportactiviteiten ging, maar het leverde geen contacten op. Mensen zeiden weleens ‘wacht maar tot je kinderen hebt en die naar school gaan, dan leer je vanzelf mensen kennen.’ (achteraf is dit wel waar maar op dat moment had ik er niets aan).

Echte vriendschappen opbouwen, dat viel tegen. Daar ligt vooral het gevoel van eenzaamheid.

Inmiddels zijn we nog een keer verhuisd en daarna volgde ook nog een scheiding. En zo slopen gevoelens van eenzaamheid mijn leven in.

Eenzaamheid voelt voor mij als falen.  Ik denk dat het voor een ander lijkt alsof er iets aan mij mankeert. Zeker als ik vertel wat ik allemaal al ondernomen heb. Dat je zo veel pogingen doet en het amper contacten oplevert, zou de ander raar kunnen vinden. Die situatie wil ik liever niet ervaren. En ik wil ook niet dat iemand afspreekt uit medelijden. Wat ik ook niet zou willen is, dat de ander met allemaal voorstellen komt van activiteiten die ik nog meer zou kunnen doen. Dan krijg je zo’n gevoel van ‘als je maar goed genoeg je best doet’. Of ‘wie oogst die zaait’ . Maar zo werkt het helaas niet.  

Anderen hebben het er nooit over. Ik heb nog nooit iemand gesproken die uit zichzelf heeft aangegeven eenzaam te zijn. In mijn beleving is ‘eenzaam zijn’ in de huidige maatschappij een onderwerp dat doodgezwegen wordt. Digitaal is iedereen verbonden met contacten, WhatsApp, Social media… In het dagelijkse leven delen mensen het liefst de leuke momenten en belevenissen. Als de ander het vooral over zijn sociaal drukke leven heeft, ga ik niet over eenzaamheid beginnen.

Schaamte.  Ik voel me er dan schuldig over dat ik momenten van eenzaamheid ervaar. Een tijd geleden vertelde een vriendin die in Duitsland woont dat ze het zo druk hebben met andere koppels. En dat er nog weer een koppel was dat ook wilde afspreken en ze vond het eigenlijk te veel worden. Toen moest ik lachen. Ik zei tegen haar dat ik wou dat ik haar probleem had. Omdat ik hier mensen mis om mee af te spreken. Daar schrok ze heel erg van. Ze zei dat ze het vreselijk vond om te horen dat ik zo weinig contacten heb. Toen schaamde ik me dat ik hierover begonnen was.   

Ik wil het er niet over hebben. Eenzaamheid is niet zomaar op te lossen als in: ‘Mijn stofzuiger is kapot.’ ‘Vervelend, koop dan een nieuwe.’ Als ik dit met iemand deel dan voelt het alsof je de vinger in de wond legt. Dat versterkt het slechte gevoel. Dan heb ik het er liever niet over.  

Ik zag er eerst een beetje tegen op om over mijn eigen eenzaamheid te praten. Voor mezelf neem ik mee dat ik echt niet de enige ben die eenzaamheid ervaart. Ik probeer het minder als iets negatiefs te zien. En ik hoop dat ik het toch wat makkelijker over dit onderwerp kan hebben.