Beweegblog #57 – “Ga toch (echt) fietsen!”

Vanuit de Stentor kwam het verzoek om een opiniestuk te schrijven over de opkomst van de fatbike. Ik, Guus Kroes, heb er mijn kijk op de opkomst van de elektrische fiets in zijn algemeenheid van gemaakt….

De opkomst van de elektrische fiets onder de jeugd is een stille ramp. Ik schaar ze in het rijtje van roltrappen, fastfood, sociale media, spelcomputers en energydrink. In onze vrijstaat vinden we het moeilijk om hier iets aan te doen. Keuzevrijheid en eigen verantwoordelijkheid boven alles. Tegen betutteling. Maar waar gaat het heen als we niets doen tegen deze trends van comfort? Comfort is een uitstekend verdienmodel geworden en de mens – dan ook zeker de jongere mens – hapt maar wat graag naar alles wat comfortabel en verleidelijk is.

Wij zouden ons echt vaker moeten realiseren dat wij als mens ‘antifragiel’ zijn. Spullen zijn daarentegen fragiel. Dat gaat slijten als je het vaker gebruikt. Bij het menselijk lichaam werkt het tegenovergesteld. Wij worden sterker als we onszelf uitdagen, zowel fysiek als mentaal en cognitief. Wat je gebruikt en regelmatig uitdaagt, wordt sterker. Wat je niet gebruikt of regelmatig uitdaagt, wordt zwakker.

Maar bewegen doen we dus al zo weinig. Al sinds 2012 bevestigen diverse mondiale studies dat er sprake is van een zeer ernstige gezondheidsbedreiging: fysieke inactiviteit. Het is een stille pandemie die wereldwijd de vierde doodsoorzaak is. In 2012 overleden er wereldwijd al 5,3 miljoen mensen aan ziekten die gerelateerd zijn aan lichamelijke inactiviteit. Denk hierbij aan diabetes type 2, obesitas en hart- en vaatziekten. Ter vergelijking: aan roken overleden er destijds 5,1 miljoen mensen per jaar.

‘Matig intensief bewegen’ is volgens wetenschappers het belangrijkste advies. Denk aan activiteiten zoals dóórlopen, traplopen, fietsen en tuinieren. Voor kinderen en adolescenten minstens 1 uur per dag. Voor volwassenen minstens 30 minuten per dag, aan één stuk. Maar wat doen wij? Waar de fiets een symbool van nationale trots was en we massaal écht op de pedalen trapten, zetten we er een motortje op en neemt onze collectieve inactiviteit verder toe.

Begrijp me niet verkeerd, ik gun senioren een elektrische fiets. Het is een hulpmiddel dat oorspronkelijk ook specifiek voor hen ontwikkeld is. Een steuntje in de rug waardoor men langer zelfredzaam en in beweging blijft. Maar als je jezelf nog niet als ‘oud’ bestempeld, heb je dan echt een motortje nodig? Besef je namelijk dat je omgeving je al constant de verkeerde kant op trekt en in je stoel duwt terwijl het menselijk lichaam juist gemaakt is om te bewegen. Sterker nog, het moet bewegen. Waarschijnlijk is de noodzaak zelfs nog nooit zo groot geweest. Dus wat gaan we ertegen doen?

Guus Kroes is Sociaal Werker namens Mens en Welzijn Voorst. Zou jij na het lezen van zijn blog ook wel meer in beweging willen komen, maar heb je hier bepaalde hulp bij nodig? Neem gerust contact op via telefoonnummer: 06 40 10 36 11 of g.kroes@mensenwelzijn.nl